Her aşk yolunun üzerinde hayal kırıklığı diye bir yer var. Bir kere uğradın mı hayal kırıklığına, bir daha aynı yolda yürümen imkansız olur.
Çünkü bir kere güveni kırıldı mı insanın; ne hevesi kalır, ne de heyecanı. 
Olmuyor işte! 
Bir kere bitince, bin kere başlasan eskisi gibi olmuyor...

Öyle bi ruh halindeyim ki şu an, dünyanın en kral esprisini okutsanız bile hıçkıra hıçkıra ağlarım.

Ondan sonra.. Sonrası olmadı işte..

Keşke zaman dursa. sen hep orada dursan ve bana baksan öylece. Keşke böyle kalsak biz hiç bitmese. 
bunu sana söylemeyi ne çok isterdim. Sana söyleyemeyeceğim o kadar çok şey var ki zaten.

Neyse..

Yaşamasını bilmeli , pek tabii. Bir Defne yaprağını bile sevebilmeli. Defne yaprakları ki… Neyse.

Düşünemiyor,

Konuşamıyor,

Aptallaşıyorum.

Kendime kızıp yine kendimi hırpalıyorum. Ve susuyorum. Sevsem de ben bir Defne yaprağını bile, yaşarken en iyi susmayı öğrendim. .Sevmeyi değil. Ah bir de ölümü!

İnsanlar hâlâ başka şeylere üzülebiliyor ve hâlâ ısrarla konuşmaya devam ediyorlar. Evrende hep bir gürültü, tantana, kuru safsata.

Başım ağrıyor. İnsanlar susamıyor.

Çocuklar ölüyor. İnsanlar hâlâ susmayı beceremiyor.

Konuşuyor ama anlatmayı bilmiyor. Anlatsa dinlemeyi.

Oysa sussalar, hani ciddi ciddi sussalar ama, bir başarabilseler uyum sağlanacak. Ölüler ve yaşayanlar biraz daha yakınlaşacak. Hem zaten ölüler istese de konuşamaz. Ama sen onları hep duyarsın. Ensende bir hayalet gibi gezer seninle. Sen nereye o da oraya.

Ben yine de severim ama ölüleri. Onlar bilirler susmayı. Ve anlatmasam da dinlemeyi. Ve de anlamayı.

Evet, ben her bahar bir defne yaprağına aşık olurum. Güzün sararıp kışın öleceğini bile bile.

Üç mevsim yaşarız biz, sonuncusu yas.

Sorun değil,

Ben de öleceğim biri beni severken. Serin güz akşamı, belki eylülde yavaşlayacak kalbimin tıkları. İnatçıyımdır ben, belki birkaç ay dayanacağım.

Soğuk, sert bir kış sabahı vereceğim son nefesimi.

Defne yapraklarından özür diliyorum.

Hiç gitmeyecek insanlar tanıyorum, terk edilen
Hiç sevemeyecek insanlar tanıyorum, çok çok sevilen
Yalnız insanlar tanıyorum, sevgiyi çok hakeden
Anlayamıyorum sonra;
Susuyorum..

Kangren olduk ulan.. 
Kessen ölümüne eksik, kesmesen ölüm.

Bir iyiyim kelimesinin altında yatanlardan haberiniz var mı ?
Peki ben iyiyim dediğim de, gözlerime bakıpta iyi değilsin biliyorum diyecek bir Allah'ın kulu yok mu..

‘‘Korkmam kimsenin ahından
Allah, bana vekil. Kalbim vicdanıma bir ömür kefil.
Mutlu yaşa, huzurlu ol, gül, gülümse fakat artık benimle değil...’’

Beklemekten yoruldum. Düşünmekten yoruldum. 
Her şeyi bırakıp o zavallı yorgun yapraklardan biri gibi süzüle süzüle gitmek istiyorum.