Direndiğim yerlerden kanıyorum bugün
Ömrüm boyunca mücadele ettiğim bir ben var içimde
Dünya ve insanlar yetmiyormuş gibi kendimle savaşıyorum
Üstelik fark edilmiyor,görülmüyorum, duyulmuyorum
Üstelik güçlü olduğum sanılıyor. 
Bugün ben yorgunum, zayıfım, bugün ben
Karşı koyduğum yerlerimden kanıyorum.

Eğer değiştiremiyorsan, değişmek istemiyorsa, bir şeyleri yolu sokmak için daha fazla üstelemenin anlamı yok demektir.
Birinin hayatında zorla bir yer edinmeye çalıştığını, o söylemese de artık istenmediğini kabullenmelisin.
Kendine bir iyilik vap ve o kaçınılmaz ayrılığı artık erteleme.
Seni sevmiyorsa sevmiyordur, kendini zorla sevdiremezsin.
Karşılıksızsa sevgin, gitmesini bileceksin...

Sizin oralarda öpülecek en güzel yere dudak deniliyor, bizim buralarda ALIN.

Alnından öperim .

Sen benim için görmek için bakmaya gerek bile duymadığım
Ezberimsin..

Hiç birşey yazmamış, dahası yazmaya hiç yeltenmemisken, 
Öncesinin olmadığı gibi sonrasının da olmayacağını çok iyi bilerek yazıyorum. 
Ruhum deliniyor. 
Kalbur gibi. 
Nasıl yazmaz ki insan bu durumda. 
Bir duam var, olursa hayatım rayına oturacak, 
Olmazsa ölmem sanırım. 
Olayı dramatikleştirmenin alemi yok. 
Hayır, sürünmem de. 
Çünkü bu melankolinin sebebi gönül meselesi değil. 
Ama bir duam var, 
Olursa yüzüm gelecek. 
Hayallerim ikinci cemre misali suya düşmeyecek. 
Bir duam var. 
Dilerken karnıma ağrılar giriyor. 
29 yıl kalbim ağzımda yaşadım. 
Mümkünse bundan sonrasını huzurlu yaşayabilir miyim?

Bir çift gözü sonsuza kadar görme isteği. Bir çift eli tutmak, aynı kokuya alışmak, dünyayı bir tek kişiye indirgeyebilmek arzusu. 
Sağımda solumda olanın ne alakası var benimle, nevrim sensin, içtiğim su sensin meselesi bu..

Bu biraz da, başkaları beni ilgilendirmiyor olayı..
Gelirken bir şey getireyim mi davası.
ben çıkıyorum, sen az daha uyu aşkım inceliği..

Neyse, biz biraz içicez arkadaşlarla..
haberin olsun, 
eve varınca haber veririm..

Ben uzun zamandır çocukluk duygularımı yaşamamıştım.
Ve hatta unutmuş bile olabilirdim, ama güzel oldukları hala aklımdaydı.
Sadece seni tanıyorken bu güzel duyguları yaşamaya fırsat buldum.
Ama yeni dikkat ettim; bir kaç acı yaşattıktan sonra gittin.
Bunlar neyse de, çok canım yandı sanırım, hatta alışmak zorunda kaldım.
Bütün anıları da alıp gittin sonra, beni düşünmeden..
Ama son bir sorum olacak sana;

Çocukluğum diyorum, onu da mı alıp gittin?

Bence sen benimle evlenmelisin.. Niye mi ? Sabah erken benimle uyanmalısın, işe birlikte gitmeliyiz, akşam çıkışta birlikte çıkmalıyız.. 
Eve birlikte girmeliyiz.. Bu süreçler içerisinde bu tatlı telaşları birlikte yaşamalıyız. 
Eve girdiğimizde yemek yapmaktan ev işi yapmaktan nefret eden ben seninle yapmanın hayalini kurduğumda ki yaşadığım keyif gibi gerçeğini de yaşarken can atıp keyif almalıyım.. Sonra bu yemeği yaparken sana sırnaşmaktan yemeği yakıp gidip dışarda yemeliyiz.. Yemeğimizi yerken ellerin gerekirse ellerimden ayrılmadığı için açta kalmalıyız birlikte .. Sonra evimize gelip film izlemeliyiz..
Ne bilim işte kısaca herşeyi benimle yaşamalısın ya .. iyi bir eş istiyorsan iyi bir evlilik çook mutlu anlar yaşamak istiyorsan ;
Benimle evlenmelisin sen.

Ben tesadüflere inanmam. 
Seninle karşılaşmamızın da bir tesadüf olduğunu sanmıyorum. Bir yerlerde daha biz doğmadan karar verilmiş seninle tanışmamıza, seni her şeyden çok sevmem ve hatta senin gitmene... 
Keşke demiyorum. Çünkü bu olmalıydı ve olmaması tabiata aykırıydı. Seni sevmem gerekiyormuş ve sevdim; gitmen gerekiyormuş ve gittin. Hepsi bu... Sana da kızmıyorum, ikimiz de bize verilen görevi layığıyla yaptık sanırım. İnan hiç isyan da etmiyorum.
Çekecek çilem varmış, çekiyorum...